Stilstaan is het nieuwe vooruit komen

Meeste mensen dromen als ze een spaarzaam momentje voor hun zelf hebben, of als ze op vakantie zijn. Over wat ze zouden willen als alles kan en mag. Als ze geen verplichtingen zouden hebben naar werk of familie en de hypotheek geen last op hun schouders is. Dat ze weer even de wereld zien, als door de ogen van een kind; wild en onbevangen, zorgeloos en vol fantasie. Hoe heerlijk zou het zijn om gewoon te kunnen doen wat er op dat moment in je opkomt of dat je ‘gewoon’ even een nieuwe baan kunt proberen, want de andere baan is STOM.

Mijn kleutertje is hierin voor mij een grote eye-opener geweest. Ik was altijd maar bezig met het najagen van doelen en efficiënt indelen van mijn dag en leven. De meeste keuzes die ik mijn leven gemaakt heb, zijn overmatig doordacht, maar slecht doorvoelt. Mijn hoofd was daar heel content mee en voelde zich goed en veilig bij de mate van controle dat het (dacht) te hebben. Alle schaapjes op het droge, maar doodmoe van alle touwtjes in handen houden. Daardoor weinig ruimte voor plezier en spontane acties en een steeds voorspelbaarder leven. 

Als kind was ik juist altijd op ontdekkingstocht, dacht ik nooit ergens over na en ging ik er vanuit dat mijn moeder mij wel zou komen halen als ik weer eens vol verwondering achter een vlinder aan het bos in liep. Weg bij alle veiligheid van mijn moeders bescherming, maar alle ruimte voor verwondering en het ontdekken van nieuwe dingen. Vol vertrouwen dat het wel goed zou komen en daardoor volledig op kunnen gaan in het moment. Hoe vaak ik wel niet weg gelopen ben of zoek geraakt door mijn spontane expedities (sorry mam 😉 )

Toch ben ik in de loop van mijn leven die kinderlijke onbevangenheid kwijtgeraakt en ben ik overgeschakeld op een overlevingsstand. Het leek alsof ik alles goed voor elkaar had, maar diep van binnen was ik doodongelukkig. Controle lijkt fijn en veilig, maar komt met een grote prijs; het vreet energie. Meerdere burn-outs en hevige fysieke klachten waren het gevolg, maar doordat mijn hoofd niet bereid was deze overlevingsstand op te geven, zette ik toch door. Bang voor wat er zou gebeuren als ik de controle los zou laten en de ‘strijd opgaf’.

Toen mijn dochtertje geboren werd, werd het nog lastiger om alles onder controle te houden. Toch heb ik dat wel geprobeerd, met een laatste burn-out van 2 jaar als gevolg. De finale klap om mij te doen inzien dat alleen maar doorgaan echt ècht niet werkt. (het duurde blijkbaar even voor mijn hoofd overtuigd was van die hint van mijn lijf)

Wat mijn dochtertje mij liet inzien is hoe je leeft vanuit verwondering en volle overgave en dat dat ook kan als volwassene. Inclusief alle verplichtingen die daarbij horen. Ik loop nu geen rondje meer met de hond, met als doel de hond uit te laten. Ik loop een rondje met de hond en geniet ondertussen van alles dat ik zie. Kijk mama een paddenstoeltje, een vlinder, een lieveheersbeestje, zelfs een miertje wordt uitvoerig BIJ STILGESTAAN…

Stil staan werd me door haar letterlijk opgedrongen, wat in eerste instantie mijn geduld flink op de proef stelde. Maar nadat ik mij openstelde voor haar belevingswereld kwam ik erachter dat alles zoveel intenser en mooier is als je er daadwerkelijk bij stil staat. En dat dromen ook zoveel realistischer voelen als je stil staat en je durft open te stellen. Zodra je je dromen daadwerkelijk intens en realistisch kunt voelen, liggen ze binnen handbereik en hoef je er alleen nog maar naar toe te lopen om ze op te rapen.

Iedereen is ooit dit kind geweest en iedereen heeft dit kind nog in zich..