Wanneer een kind geboren wordt heeft het twee behoeften:
De eerste behoefte is binding: contact, verbinding en liefde; zonder binding kan het kind niet overleven,omdat het compleet afhankelijk is van zijn/haar ouders
Dit geldt niet alleen voor mensen maar voor alle dieren op aarde uitgezonderd de reptielen. Reptielen ouders leggen een ei en wanneer de eieren uitkomen staat het kroost er alleen voor. Ze vinden zelf een manier om te overleven of ze gaan dood. Meer opties zijn er niet.
Vogels gaan al een stapje verder: De ouders leggen een ei, broeden het uit, verzorgen de kleine vogeltjes door ze te voeren, warm te houden en te verzorgen. Tot het moment dat ze uitvliegen is hun leven afhankelijk van hun ouders.
Zoogdieren, doen er iets langer over voor de kinderen op zichzelf staan in de natuur, maar wij mensen zijn degene die het langste proces doorgaan.
Wij hebben zijn het minst snel ‘volgroeid’ en hebben van alle diersoorten jarenlang nodig om ons brein te ontwikkelen en op eigen benen te kunnen staan. Dat betekent ook meteen dat wij de langste periode afhankelijk zijn van de zorg, liefde en verbinding van onze ouders om te kunnen overleven.
En nadat we op eigen voeten staan is verbinding, behoren tot een sociale groep, de maatschappij nog steeds van levensbelang voor een gezond brein en daarmee overleving.
De tweede levensbehoefte is authenticiteit: vermogen om te begrijpen wat we voelen, in contact te staan met ons lijf en onszelf te kunnen uiten; laten zien en uitdragen wie wij zijn in onze relaties en sociale netwerken.
Dit hebben we vanuit de evolutie gezien nodig om in eerste instantie te kunnen overleven in de natuur. Wat zou er gebeuren als we in het wild woonde en niet in contact zouden staan met ons lijf? Of niet konden vertrouwen op ons onderbuikgevoel… Juist ja, dan overleef je niet lang in het wild.
Maar wat zou er gebeuren als de behoefte aan authenticiteit niet samengaat met binding met de ouders van het kind? Wat in deze tijd helemaal vaak voorkomt in gezinnen.
‘Stel je niet zo aan, je hebt te doen wat ik je zeg, daar hoef je toch niet om te huilen, kom op hoor, even grote meid zijn, als je niet ophoudt ga je de hoek in, als je je niet gedraagt ga je op de trap, als je zo doet zoek je het maar uit enz.’ Door uit verbinding te gaan als ouder op het moment dat een kind ongewenst gedrag laat zien of horen draagt hier aan bij.
De boodschap die een kind dan meekrijgt is; als ik mezelf ben dan zullen mijn ouders mij afstoten. Als ik voel wat ik voel en uit wat ik voel of vasthou aan mijn eigen waarheid; dan kunnen mijn ouders daar niet mee om gaan.
Ouders kunnen dit soort boodschappen onbewust aan een kind meegeven. Niet omdat ze dat echt menen, omdat ze niet van hun kind houden of omdat ze hun best niet doen, maar omdat zij het gedrag van hun ouders en voorouders herhalen en ook hun eigen authenticiteit en gevoel onderdrukt hebben of getraumatiseerd zijn of onder druk staan en gestrest zijn.
De conclusie die het kind hieruit trekt is; als ik vasthoud aan mijn authenticiteit dan verlies ik de binding en contact met mijn ouders. Het contact waar mijn leven van afhankelijk is. Dus er is geen twijfel over mogelijk dat een kind op dat moment besluit om zijn of haar gevoel te gaan onderdrukken uit nood voor de aanhoudende verbinding met zijn of haar ouders.
Tegen de tijd dat we dan 25/30 worden 35/40 hebben we geen idee wie we echt zijn of wat we echt voelen.. Omdat je als kind de conclusie hebt getrokken dat jezelf zijn en voelen te kostbaar was voor onze verbinding met onze omgeving. Op dat moment wordt onze emoties en onderbuikgevoel onderdrukken onze tweede natuur. En de prijs die we daarvoor moeten betalen vertaalt zich later in verslavingen, mentale aandoeningen, worstelen met zelfbeeld of fysieke (pijn) klachten.
Deze gevolgen zijn dus stuk voor stuk geworteld in het eeuwige conflict dat in je kindertijd begon en sindsdien in relaties en sociale interacties speelt: wat is de prijs van onvoorwaardelijk jezelf zijn en jezelf uiten?
Deze cirkel kunnen wij als volwassenen stoppen door de stappen te nemen die we nodig hebben om weer in contact te komen met ons gevoel en lijf, met wie we in essentie zijn en waar we voor staan. Onszelf onvoorwaardelijk leren omarmen en onze emoties te leren voelen en reguleren.
Zodat wij dit onze kinderen voor kunnen leven, aanmoedigen dat ze onvoorwaardelijk zichzelf mogen zijn, ze deze pijnlijke tweedeling en de prijs die ook zij hiervoor gaan betalen, besparen.
Pas als we de tweedeling in onszelf kunnen herkennen en helen kunnen we de tweedeling bij de kinderen en de maatschappij helen. Want zodra je onvoorwaardelijk jezelf leert durven zijn in een verbinding, dan maakt het niet meer uit of de ander voor of tegen is. Dan mogen we allemaal individu zijn, vrij om te zijn wie we zijn en vanuit daar connecten.
Worstel jij met vragen zoals wie jij bent en waar je voor staat, of sta je inmiddels weer in contact met je authenticiteit, maar worstel je nog met jezelf te tonen, omdat je bang bent relaties te verliezen? Neem dan contact met me op en ik ondersteun je met liefde op jouw pad naar leven vanuit je ware zelf.
