The Story of my ‘lijf’

Er was eens een klein en gevoelig meisje. 12 oktober 1984 zag ze het levenslicht, 11 minuten nadat haar zusje het veilige warme holletje in mama’s buik had verlaten. Ze lag in stuit en had de grootste moeite om haar moeders buik te verlaten. Als kind lag ze nog vaak op haar moeders buik met een oor, te luisteren naar de geluiden van de plek waar alles nog veilig voelde en vroeg ze meer dan eens of ze er weer in terug mocht.

De wereld om haar heen was hectisch en verwarrend. Ze leefde met haar oudere zus, haar tweelingzus die nooit op haar reageerde en haar ouders in Nederland. Haar vader was vaak weg voor zaken en haar moeder en oudste zus zorgde voor de tweeling, maar vooral voor haar zusje. Ze stopte namelijk wel eens met ademen waardoor ze onderste boven gehouden moest worden of met koud water in het gezicht weer bij gebracht moest worden.

En toen de tweeling 4 jaar oud was, vlak voordat ze naar Oman verhuisde voor hun vaders werk, mochten ze vuurwerk afsteken. Niet op oudjaarsavond, maar midden in de zomer! Omdat haar zusje haar eerste stapjes had gezet. Jarenlang heeft het kleine gevoelige meisje gedacht dat zij de reden was, waarom haar tweelingzus met hersenbeschadiging geboren was. Haar moeder had haar nietsvermoedend eens verteld dat het altijd zo leuk was om te zien, 4 knuistjes met elkaar boksend in de buik en daar had ze haar eigen conclusies uit getrokken.

De wereld was maar pijnlijk ingewikkeld vond ze. Ze zag dingen die er niet waren en ze voelde dingen die niet uitgesproken werden. Beetje bij beetje kreeg het kleine gevoelige meisje het idee dat haar gevoel alleen maar tegen haar loog. En liegen is niet goed zeggen papa en mama. Dus ze besloot om net te doen alsof ze het allemaal niet voelde. Net zoals die keer dat ze speelde dat ze dokter was, maar ze dat eigenlijk natuurlijk niet is. Dat liegende gevoel moest eerst maar eens leren de waarheid te gaan spreken vond ze.

Na 4 jaren in Oman gewoond te hebben, moest ze afscheid nemen van haar vriendinnetjes en haar basis. Ze was goed geworden in doen alsof, maar dit afscheid voelde ze in elke vezel van haar lijf. Zie je wel dacht ze, dat gevoel liegt niet alleen, het doet je ook nog eens ongevraagd heel veel pijn. Weer een conclusie erbij.

Het fijne was dat ze naarmate ze ouder werd, steeds beter werd in het niet voelen.  Toen haar ouders in een jarenlange vechtscheiding belandde op het moment dat ze naar de middelbare ging, toen haar vriendje haar fysieke grenzen niet respecteerde, toen haar tweelingzus uit huis geplaatst werd en huilend voor het raam stond toen ze wegliepen, ze maakte het allemaal van een afstandje mee. Ja het was wel vervelend allemaal en erg chaotisch en onrustig, maar dat gevoel had ze goed onder controle. Ze was heel sterk en kon alles aan en het leven om haar heen bewees dat keer op keer. Mensen keken wel altijd een beetje vreemd als ze viel of haar hoofd hard stootte en dan niet verblikte of verbloosde. Maar voor het gevoelige inmiddels pubermeisje was dit gewoon. En maar goed ook, want gevoel liegt en doet pijn.

Toen ze 15 jaar werd en pijn kreeg in haar pols, schonk ze er geen aandacht aan. Ach gaat wel weer over, niet zeuren doorgaan, dacht ze. Maar het ging niet over, het werd alleen maar erger. Er kwamen slijmbeursontstekingen bij in heupen en schouders, beknelde zenuwen, peesscheuren, van alles kwam op haar pad. Ze zette haar tanden erin en duwde er doorheen. Leven is overleven, zoveel had ze wel al geleerd. Ook dit overwon ze met kracht en doorzettingsvermogen, wat haar zo vertrouwd was en haar veilig hield. Jarenlang had ze een haat-liefde verhouding met haar lijf. Ziekenhuis in en uit en allerlei diagnoses werden geplakt of juist niet gevonden. Toch wist ze diep van binnen zeker dat er iets aan de hand was. En ze voelde zich meer en meer alleen en niet begrepen. Het tergende gevoel van alleen zijn kon ze alleen maskeren door te vluchten in toxische relaties terwijl ze ondertussen bleef zoeken naar een diagnose en verlichting door fysieke therapievormen, maar niets hielp haar van haar pijn af.

Ze heeft haar studie uitgekozen, oefentherapie Mensendieck en is in revalidatiecentra gaan werken om zichzelf beter te leren begrijpen en andere mensen die door eenzelfde hel heen gingen, te kunnen helpen. Maar zichzelf helpen, lukte haar niet. Ze schaamde zich daarvoor en durfde daardoor ook slecht om hulp te vragen.

Haar gevoel, haar lijf en haar hart beukte inmiddels hard op haar in. Hoor mij! Voel mij! Maar ze rende er steeds harder en harder voor weg, bang voor de tsunami aan onderdrukte gevoelens van verdriet en boosheid die haar dan zouden overspoelen. Ze was bang en voelde zich vaak dat kleine gevoelige meisje die overweldigd werd door haar wereld. Zo wilde ze zich niet voelen, waar is dat sterke onoverwinnelijke gevoel gebleven?! Ze bleef vechten om dat gevoel van veiligheid terug te vinden, maar ze voelde zich steeds kwetsbaarder en onveiliger. Met haar laatste restje energie kon ze de schone schijn ophouden voor iedereen en zichzelf.

Twee burn-outs heeft ze dit vol kunnen houden, zo bang was ze geworden voor haar gevoel. De inmiddels chronische overlevingsstand had er voor gezorgd dat haar volledige systeem van slag was; suikerspiegeldalingen, flauwvallen, lage bloeddruk, hartritmestoornissen, maag en darmen van slag, ze was op haar fysieke dieptepunt zo ver dat haar benen haar niet meer konden dragen en ze stortte letterlijk en figuurlijk in. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis op de eerste harthulp. Bijna alle afdelingen en specialisten hadden hun testen op haar afgevuurd, maar niemand kon er een stempel op plakken. Ze was zo overprikkeld en overstresst dat de wereld aanvoelde als een oorlogsgebied en haar lijf was de soldaat die daar onbewapend doorheen liep. Totaal ontredderd, bang en op.

Toch krabbelde ze weer op en ‘leerde leven’ met de paniekstand. Ze was vastbesloten om haar leven vooral niet laten beperken door stomme angst en paniek en deed ook nu net alsof het er niet was. In werkelijkheid was ze doodsbang voor haar eigen kwetsbaarheid en wilde ze kostte wat het kost voorkomen om zich open te stellen.

Het leven ging door, ze beviel na een heftige bevalling van een dochtertje. Een gevoelig klein meisje keek haar met nieuwsgierige ogen aan. Kwetsbaar, maar open en vol liefde. In haar dochters ogen zag ze zichzelf terug. Vanaf dat moment was ze vastberaden om het anders te gaan doen. Ze wilde niet dat haar dochtertje zo zou gaan worstelen met haar gevoeligheid, dat ze zich niet gezien en begrepen zou voelen als zij of dat ze haar leven lang zou worstelen met emoties en pijn. Ze wilde kostte wat het kost voorkomen dat dat kleine weerloze meisje de erfenis zou krijgen van haar moeders onverwerkte emoties. Dus zat er niets anders op dan er doorheen te gaan.

Die oerkracht die ze in zichzelf voelde was nodig om haar angst in de ogen aan te gaan kijken en ze besloot naar een zelfliefdecoach te gaan. Dit was het begin van haar pad naar herstel. Ze leerde toxische relatiepatronen herkennen, narcisme, familiesystemen en codepedentie begrijpen en zich losmaken van bevestiging en noodzakelijke liefde van buitenaf.

Na dit traject zat ze op een dag op de rand van haar bed en voelde voor het eerst hoe het in haar lijf was. En hoe ze zich in haar hart werkelijk voelde. Dat moment, dat enorm pijnlijke moment, zal ze nooit meer vergeten. Ze voelde een enorme leegte, een groot zwart gat. Er was werkelijk helemaal niemand thuis in haar lijf. Ze schrok ervan en ging snel weer weg van die koude en kille plek. Maar ze was wel vastberaden om haar nood aan liefde en warmte niet meer bij anderen te halen. En dat wat ze wilde gebeurde ook, dus zo geschiedde, falen was geen optie vond ze. Een hele moeilijke en eenzame tijd volgde.

Op de tweede verjaardag van haar dochtertje zat ze bij de dokter: de derde burnout was een feit. Ze kon helemaal niets meer, geen stap verzetten, geen prikkel meer verdragen en geen mens meer zien. De zorg voor haar dochtertje was haar te veel, ze had paniekaanvallen, durfde de deur niet meer uit en ze voelde zich enorm falen. Ze kon inmiddels geen gevoel meer wegstoppen, dus alles overviel haar en sleurde haar mee in een emotionele rollercoaster waar geen ontsnappen aan was. Haar lijf en gevoel begonnen terrein te winnen. Ze was moe gestreden, haar grens was bereikt. Ze voelde zich een totale mislukking die niet eens haar moederrol kon vervullen.

De huisarts hoorde haar aan en zei dat ze zich niet zo druk hoefde te maken en dat ze best wel de tv aan mocht zetten als afleiding voor haar paniekaanval. Die opmerking vond ze niet echt geruststellend en ze vroeg een verwijzing naar de psycholoog. Na lang wachten mocht ze naar de poh-ggz; die haar allemaal cognitieve methode en adviezen mee gaf om haar angsten onder controle te krijgen, wat totaal averechts werkte, daarna het ziekenhuis die haar naar de revalidatie afdeling stuurde om te leren omgaan met haar beperkingen enz enz. Ze voelde zich zo enorm in de steek gelaten door de medische wereld, dat de paniek en het machteloze gevoel dat ze er alleen voor stond alleen maar groter werd.

Maar opgeven was geen optie, ze was vastbesloten om nu door de zure appel heen te bijten en met haar dochtertje in haar achterhoofd ging ze zelf op zoek naar een hulp. En is ze door alle trauma, verdrongen emoties, pijn, enorme boosheid en golven van verdriet heen gegaan samen met een hele fijne psycholoog. Iemand die naar haar luisterde, naast haar stond en voor het eerst in haar leven werd er gekeken naar een oorzaak ipv een symptoom. Doodeng vond ze dat, kwetsbaar en onveilig, maar doordat deze psycholoog het brein, haar lijf en zenuwstelsel erbij betrok en tegelijk behandelde kwam er licht aan het einde van de tunnel. Voor het eerst in haar leven ontstond overzicht en rust in haar lijf.

De dalen werden minder diep en langzaam kreeg ze weer plezier in het leven. Daarnaast ontwikkelde ze zich ook op energetisch vlak en had ze eindelijk grip op haar eigen energieveld en werd ze weerbaar tegen energievampieren (zoals ze dat noemde).

Ze heeft nu verbinding met haar hart, haar lijf, haar brein en haar energiestelsel en kan daardoor zichzelf de liefde en de veiligheid geven waar ze altijd onbewust naar verlangde. Ze heeft geen fysieke pijn of stressklachten meer en ze leeft nu in balans samen met haar geschiedenis, pijn, verdriet en boosheid .

Dat kleine gevoelige meisje, dat jaren overweldigd werd door de wereld en haar eigen gevoel, is nu uitgegroeid tot het brein achter de BodyBrainBalance methode. Gevormd en gestoeld op haar eigen verhaal, haar medische kennis en de wetenschap.

Ieder lijf heeft zijn eigen verhaal en het is de kunst om daar naar te leren luisteren