Wie heeft er een redder nodig als je zelf leert varen in de storm?

Er komt bij iedereen wel eens een moment in het leven dat je het overzicht compleet kwijt raakt en je bootje stuurloos op zee ronddobbert. Je bent de kust uit het oog verloren en door de hoge golven en het slechte weer heb je geen idee welke kant je uit moet richting de kust.

Je probeert rustig te blijven en gaat op ratio een bepaalde kant op roeien. Deze kant lijkt je het beste en je roeit en roeit, maar je lijkt niet vooruit te komen. Zou het dan toch die andere kant op zijn? De regen en de wind slaan je om de oren en de drang om naar de kant toe te willen wordt met het uur groter. Je roeit en roeit en roeit tot je hele lijf verkrampt en je geen gevoel meer in je armen hebt. Je gaat toch door, je hebt geen keuze. Kiezen op elkaar en doorgaan anders drijf je alleen maar verder naar open zee.. Maar op een gegeven moment ben je uitgeput, verkleumd en gedesoriënteerd door de vermoeidheid. Je kan niet meer helder denken en paniek en angst nemen het over.

Wat nou als dit nooit meer over gaat? Hoe moet ik nou bij de kant komen als ik niet weet waar ik ben? Hoe vind ik iemand in de middle of nowhere die mij naar de kant sleept?

Dan komt de kustwacht er aan; Wat een geluk dat de kustwacht mij gevonden heeft en naar de kant heeft gebracht. Je bent enorm dankbaar en wilt weer doorgaan met je leven, maar bij een volgende tegenslag beland je weer precies in dat bootje midden op zee. Dit keer duurt het heel lang voor er iemand is die je op de kant terugzet. Ondertussen varen er veel grote boten voorbij, die je over het hoofd zien en alleen maar voor enorme boeggolven zorgen, zodat je bootje water maak en de situatie juist erger wordt..

Je voelt je steeds hopelozer en afhankelijker worden en hoopt maar dat de kustwacht je snel opmerkt. Tot die tijd stop je met roeien, het heeft toch geen zin denk je en je wacht hulpeloos op de kustwacht. Deze arriveert gelukkig en zet je weer op de kant.

Phoe dat was op het nippertje, wat nou als die kustwacht te laat was gekomen. Je houdt er dit keer een naar gevoel aan over, wat nou als het weer gebeurt en ik weer in dat vervelende bootje terecht kom. Je snapt niet waarom je elke keer in dat bootje beland en begint te piekeren. Ook ga je in je dagelijks leven situaties vermijden uit angst voor herhaling. Je bent meer aan het overleven dan aan het leven en je kunt steeds minder goed tegen drukte en stress. Het vertrouwen in jezelf is steeds verder te zoeken en de laatste keer dat je ongedwongen lol gehad kan je je geen eens herinneren.

Ondanks dat je alles zo scherp in de gaten en onder controle hebt gehouden dient de volgende tegenslag zich alweer aan.

En daar zit je weer in je bootje. Hulpeloos, moedeloos en moe geef je je over aan de situatie. Je vecht niet meer, erkent dat dit niet is wat je wilt en je weet wat je wel wilt; leren jezelf te redden in tijden van nood en kostte wat het kost zelf leren hoe je naar de kant kan varen. Dit moet maar eens afgelopen zijn. Je bent het helemaal zat om hier hulpeloos te moeten wachten tot de kustwacht je misschien een keer vindt en om elke keer een speelbal te zijn van de woeste zee.

~You can’t control the storm, but you can control the way you deal with it.~

BodybrainBalance springt in zulke situaties graag in. Niet om je naar de kust te loodsen, maar om je te leren varen in tijden van nood.. Ik zal je een reddingsvest toe gooien, zodat je je veilig voelt en even bij kan komen. Even een moment van rust om overzicht te creëren in de chaos. Terwijl jouw lijf beter kan ontspannen en je systeem langzaam de overleefstand los kan laten, beginnen we samen aan de reis terug.

Ik begin met roeien, zodat je kan bijkomen en bij jezelf te raden kan gaan waar jij behoefte aan hebt. Ondertussen gaan we op zoek naar de oorzaak en bepalen we samen de koers. Het vertrouwen groeit en af en toe ga je zelf even aan het roer staan om te kijken hoe dat gaat. Als we de ballast en blokkades overboord hebben gegooid merk je dat het bootje lichter wordt en de zee rustiger. Je begint zelf te roeien en leert hoe je zelf je koers kan bepalen, terwijl ik naast je blijf zitten en af en toe bij stuur. Je ervaart nu dat je zelf kan roeien en invloed hebt op de koers en dat geeft je weer vertrouwen in jezelf. Je voelt je een stuk minder afhankelijk en je wordt sterker en sterker. Je begint er nu ook echt zelf in te geloven en ik doe rustig een stapje terug. Ik vaar nu achter je aan in een tweede bootje en zie hoe jij je weg vindt.

Als er mist op komt zetten, raak jij niet meer van je koers en roei jij vastberaden en vol vertrouwen door. En op het moment dat de mist optrekt zie je dat de kust al die tijd helemaal niet zo ver weg was als je al die jaren gedacht had.. Je roeit er helemaal alleen naar toe en meert rustig aan.

De volgende keer dat er een tegenslag is in je leven zal je niet zo snel meer in dat bootje eindigen, omdat je de tools hebt om ondanks de tegenslag op de kant te blijven staan en er doorheen te gaan. Maar mocht er toch een tegenslag zijn die er voor zorgt dat je ontworteld raakt, heb je de skills en het vertrouwen om zelfs blind je weg terug te vinden naar de kust.

Deze vorm van zelfredzaamheid is wat ik een ieder gun op zijn levenspad.